Dramat groteskowy
Cechy dramatu groteskowego i krótka historia.
Prekursorzy:
A. Jarry ("Ubu-Król"), G. Apollinaire ("Cycki Tejrezjasza")
Twórcy:
Witkacy („Szewcy"), Samuel Beckett („Czekając na Godota"), Eugene Ionesco („Łysa śpiewaczka"), Sławomir Mrożek („Tango"), Tadeusz Różewicz („Kartoteka"), Witold Gombrowicz ("Iwona księżniczka Burgunda"), J. Genet, Artur Adamow
Cechy:
- stosowany w teatrze absurdu
- częsty chwyt teatru w teatrze
- groteska
- pure nonsens
- parodia klisz językowych
- parodia stereotypów
- parodia schematów teatralnych
- parodia schematów literackich
- deformacja świata (jest dziwny, absurdalny, przerażający i śmieszny), choć czasem deformacja następuje stopniowo wraz z postępem akcji, a punkt wyjścia stanowi realistyczna koncepcja świata
- pesymistyczna wizja świata i człowieka (absurd w kreacji człowieka i świata)
- antyrealizm (brak łańcucha przyczynowo-skutkowego, odrzucenie zasady prawdopodobieństwa)
- surrealizm
- łączenie komizmu, groteski, makabry, tragizmu
- język
- sceniczny minimalizm
- abstrakcyjne sytuacje i pojęcia są przedstawiane dosłownie
- wpływ egzystencjalizmu (w dramatach należących do teatru absurdu - po II wojnie światowej)
- ograniczona akcja – dominują długie dialogi
- bohaterowie stereotypowi lub ideowi (everymani) silnie stypizowani, schematyczni
- bohaterowie mogą być pozbawieni motywacji psychicznej, są groteskowi
- samotność, alienacja bohaterów
- rozmowy przyjmują formę dialogu pozornego
- brak porozumienia między bohaterami
- rozbudowane didaskalia