Język polski: matura, egzamin, sprawdzian, wiedza i umiejętności

Kleant

  • Kleant- charakterystyka bohatera

    Kleant ze „Skąpca” Moliera — opracowanie postaci. Tożsamość, czyny i relacje bohatera. Najsłynniejszy skąpiec w literaturze, ojciec Kleanta i Elizy, właściciel szkatułki.

    Kleant — tożsamość

    Kleant to syn Harpagona, zakochany w Mariannie; młody, szlachetny, ale skonfliktowany z ojcem o pieniądze i uczucie.

    Kleant — czyny

    • Wyznaje Elizie miłość do Marianny; ukrywa uczucie przed ojcem.
    • Próbuje pożyczyć pieniądze przez Simona (z pomocą Strzałki); odkrywa, że lichwiarzem jest Harpagon.
    • Wchodzi w ostrą kłótnię z ojcem o finanse i „rozrzutność”.
    • W czasie wizyty Marianny jest wobec niej uprzejmy; ofiarowuje jej pierścień „od Harpagona”.
    • Próbuje negocjować z ojcem w sprawie Marianny (bezskutecznie).
    • Przejmuje od Strzałki skradzioną szkatułkę, proponuje jej zwrot w zamian za zgodę na ślub z Marianną.

    Kleant — relacje

    • Harpagon — ojciec, rywal o rękę Marianny; konflikt o pieniądze i wolność wyboru. :contentReference[oaicite:26]{index=26}
    • Marianna — ukochana; stara się ją poślubić mimo planów ojca. :contentReference[oaicite:27]{index=27}
    • Eliza — siostra i powiernica. :contentReference[oaicite:28]{index=28}
    • Strzałka — służący, pomaga w sprawie pożyczki i szkatułki. :contentReference[oaicite:29]{index=29}
    • Simon — faktor pożyczkowy; pośredniczy między Kleantem a „tajemniczym” wierzycielem. :contentReference[oaicite:30]{index=30}

    Źródła: język-polski.pl, wolnelektury.pl

  • Skąpiec – rozwiązanie akcji: koniec śledztwa, odnalezienie szkatułki, zgody na małżeństwa Kleanta z Marianną oraz Walerego z Elizą

    „Skąpiec” – rozwiązanie akcji: koniec śledztwa, odnalezienie szkatułki, zgody na małżeństwa Kleanta z Marianną oraz Walerego z Elizą. Kontekst, fragment (100–500 słów) i wyjaśnienie „dlaczego to ważne”.

    Kontekst. Co wydarzyło się wcześniej?

    Po kradzieży szkatułki Harpagon wzywa Komisarza i oskarża Walerego. W trakcie przesłuchań wychodzi na jaw, że Walery i Marianna są dziećmi Anzelma (dona Tomasza d’Alburci). Teraz rozstrzygają się sprawy ślubów i szkatułki.

    Fragment utworu — finał i domknięcie wątków (AKT V)

    KLEANT: „Nie potrzeba już dalszych sporów. Ja sam uczynię, aby wszystko poszło jak najlepiej. Oto szkatułka, ojcze; jest w moich rękach. Oddam ją całą i nietkniętą, jeżeli zechcesz zgodzić się na to, o co proszę: na me małżeństwo z Marianną.”

    HARPAGON: „Szkatułka! moja szkatułka! […] Czy nie ubyło z niej ani szeląga?”

    KLEANT: „Wszystko w niej w porządku.”

    ANZELM: „Skoro tak, ja, który odzyskałem dzieci, chcę być ojcem szczęścia wszystkich: zgadzam się na małżeństwo Walerego z Elizą oraz Kleanta z Marianną i biorę na siebie wszelkie koszty.”

    WALERY: „Panie, proszę o rękę Elizy.” — ELIZA: „Z wdzięcznością i posłuszeństwem przyjmuję wolę ojca.”

    HARPAGON: „Zgoda na wszystko, byleby szkatułka była moja. Panie Komisarzu, nie trzeba już śledztwa; możecie odejść.”

    ANZELM: „Niech dzisiejszy dzień będzie świętem pojednania.”

    HARPAGON (do Kleanta): „Chodźmy obejrzeć szkatułkę.” — KLEANT (na stronie): „A my — nasze szczęście.”

    Źródło cytatu: „Skąpiec”, tłum. T. Boy-Żeleński, Wolne Lektury.

    Dlaczego to ważne?

    Fragment domyka wszystkie osie konfliktu: kończy śledztwo (Komisarz zbędny), rozwiązuje wątek szkatułki (zwrot w zamian za zgodę), sankcjonuje dwa małżeństwa (Kleant–Marianna, Walery–Eliza) oraz podkreśla kontrast wartości: rodzinna radość i hojność Anzelma kontra niewzruszona chciwość Harpagona, który zgadza się na wszystko „byle szkatułka była jego”. To wzorcowy finał komedii intrygi.