Tomasz Goik
Paweł Kuś
Pomnik Piotra Wielkiego Analiza
BIOGRAFIA
Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. Jego rodzina wywodziła się z drobnej szlachty, ojciec pracował w sądzie w Nowogródku. W tamtych okolicach upłynął pierwszy okres życia małego Adama, który tam chodził do szkoły prowadzonej przez dominikanów. W 1812 roku Mickiewiczowi umarł ojciec. W 1815 roku Adam udał się do Wilna, gdzie na tamtejszym uniwersytecie rozpoczął studia. W tym miejscu biografowie wyodrębniają tzw. etap wileńsko-kowieński w życiu wieszcza. W latach 1816 – 1819 studiował bowiem w Wilnie, potem zaś, w latach 1819 – 1823, pracował w Kownie. W tym czasie Mickiewicz nawiązał bliższe kontakty z grupą filomatów i filaretów, pisał także swoje pierwsze utwory poetyckie, takie jak: Oda do młodości czy Pieśń filaretów. W tamtym czasie poznał również Marylę Wereszczakównę, do której miłość wpłynęła na jego całe późniejsze życie, nie tylko osobiste, ale również na jego twórczość. Rodzina Maryli uznała, iż nie był on dla niej odpowiednim kandydatem na męża, (nie był bowiem zamożny), a więc Maryla wkrótce stała się żoną hrabiego Puttkamera. W Kownie Mickiewicz pracował jako nauczyciel, co nie było dla niego szczytem ambicji. W tamtym czasie napisał m.in. Ballady i romanse, Grażynę oraz II i IV część Dziadów. W tym celu korzystał z bogatej tradycji ballad i podań litewskich. W 1823 roku organizacja filomatów, do której przynależał Mickiewicz, została zdekonspirowana. W wyniku postępowania sądowego Mickiewicza skazano na zesłanie do Rosji, a wydarzenie to stało się początkiem kolejnego okresu w jego życiu, tzw. etapu rosyjskiego. Podczas pobytu w Rosji przyjaźnił się z tamtejszymi romantykami (m.in. Puszkinem) oraz dużo podróżował – na Krym, do Moskwy, Petersburga czy Odessy. W Rosji powstały jego słynne Sonety krymskie oraz Konrad Wallenrod. W 1829 roku rozpoczął się etap drezdeński w życiu Mickiewicza. Po wyjeździe z Rosji znalazł się we Włoszech, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego. Zdecydował się udać do Polski, gdzie przybył pod koniec 1831 roku, jednak nie udało mu się przedostać do Królestwa. W 1832 roku razem z falą popowstańczej emigracji znalazł się w Dreźnie, gdzie powstała najsłynniejsza, III część Dziadów. Również w 1832 roku przyjechał do Paryża, gdzie postanowił pozostać na dłużej. W Paryżu rozpoczął się ostatni już, czyli czwarty etap życia Mickiewicza. Tam w 1834 roku ożenił się z Cecylią Szymanowską oraz wydał Pana Tadeusza. Dwa lata (od 1839 do 1840 roku) spędził w Lozannie jako profesor literatury łacińskiej. Tam napisał cykl liryków, od miejsca nazywanych lozańskimi. W 1840 roku powierzono mu katedrę literatury słowiańskiej w College de France. Później rozpoczął działalność publicystyczną na łamach Trybuny Ludów. Wtedy też jego żona zachorowała, a Mickiewicz stracił pracę. Nowe zatrudnienie znalazł jako bibliotekarz w Paryżu. Zmarł 26 listopada 1855 roku. Dzieła poety stały się trwałą częścią naszej świadomości narodowej. Są nieustannie wznawiane i komentowane.
Cechy twórczości
1) historyzm - źródłem twórczości była przeszłość narodowa z czasów średniowiecza, którą idealizowano, dostrzegając wśród ówczesnego rycerstwa wielkich bohaterów szlachetnie i niezłomnie walczących o urzeczywistnienie swych ideałów;
2) ludowość - zainteresowanie kulturą, moralnością i obyczajami ludu gdzie decydującą rolę odgrywają uczucia, obok świata materialnego istnieje irracjonalny (zdarzają się cuda, występują zjawy i duchy), dobro zwycięża nad złem, a sprawiedliwość jest wymierzana przez siły nadprzyrodzone;
3) orientalizm - wykorzystywanie w literaturze europejskiej motywów z kultury i religii Bliskiego i Środkowego Wschodu;
4) nowa koncepcja przyrody - przestała ona być tłem, a zaczęto ją traktować jak o symbol stanów uczuciowych człowieka lub nawet czyniono jednym z bohaterów; szczególnie fascynowała romantyków przyroda dzika, nieujarzmiona przez człowieka, dynamiczna, tajemnicza, groźna;
5) kult poezji i poetów - jednostek uważanych przez romantyków za wyjątkowe, natchnione, nieprzeciętne, znające lepiej niż inni ducha narodu;
6) odrzucenie reguł poetyki klasycznej - wywalczenie swobody w doborze i tworzeniu nowych form artystycznych.
Analiza Wstępna
Analiza tytułu:
„Pomnik Piotra Wielkiego”-Pomnik – wzniesione dla upamiętnienia osoby lub zdarzenia historycznego
Data powstania:
1832r. XIX wiek
Dedykacja:
"Świętej Pamięci
Janowi Sobolewskiemu
Cyprianowi Daszkiewiczowi
Feliksowi Kółakowskiemu
spółucznion spółwięźniom spółwygnańcom
za miłość ku ojczyźnie prześladowanym
z tęsknoty ku ojczyźnie zmarłym w Archangielu,
na Moskwie, w petersburgu.
Narodowej sprawy męczennikom
poświęca Autor"
Kluczowe słowa:
-Cesarz
-Car
-Piotr Wielki
-Posąg
-Pomnik
Analiza właściwa
Nadawca
Nadawcą jest Mickiewicz, autor jako patriota.
Odbiorca
Cały naród polski, wiezniowie polscy w Rosji: Moskwa, Petersburg itd.
Forma:
1)Budowa:
Kompozycja: rymy parzyste, utwór wierszowany.
Wersyfikacja: 11- 12 zgłoskowiec
Gatunek: dramat romantyczny.
2)Język:
środki stylistyczne:
-epitety
-porównania,
-metafory
-wykrzyknienia.
Treść:
Bohaterowie:
Wieszcz rosyjski
Pielgrzym(poeta)
Temat:
Rozmowa dwóch przyjaciół (pielgrzyma i wieszcza) na temat pomnika, który jest symbolem niewoli, bólu, i tyranii ze strony cara, ukazuje również jaka jest różnica miedz carem a Markiem Aureliuszem.
Idee:
-walka przeciwko tyranii cara
-ukszydlenie i zachęcenie narodu do walki z caratem
Intertekstualności:
Epoki:
Starożytnośc-porównanie cara do Marka Aureliusza