Język Tanga Sławomira Mrożka
Na język dramatu składa się język bohaterów i język didaskaliów. Język Tanga służy Mrożkowi do kreowania absurdu.
Tango - język bohaterów
- absurdalne odpowiedzi tworzą surrealistyczną atmosferę
- Eugeniusza: "Dziadka nie dało się dłużej trzymać", "Opowiadam mu o życiu pszczół", "Straż! Straż!"
- Edka "Ja cię kocham a ty śpisz"
- silnie nacechowane negatywnie słowa: debil, burdel, hołota
- mieszanie stylów wysokich i niskich (np. Wuj Eugeniusz)
- mieszanie spraw ważnych z błahymi w jednej wypowiedzi
- używanie słownictwa naukowego, filozoficznego: eksperyment teatralny, inmponderabilia, inscenizacja, proscenium, entropia, fenomen, percepcja, fakt sensualny, insynuuje obok języka niskiego i potocznego.
- stylizacja językowa postaci, indywidualizacja językowa połączone z parodią klisz językowych charakterystycznych dla danej grupy społecznej:
- Edek: "Panie Artku, jakby pan czego potrzebował...",
- Artur: patos, słowotok, wielkie słowa, i styl potoczny: "rozwalimy wujcia"
- Stomil: terminologia a zakresu sztuki, teorii sztuki, teatru
- bohaterowie nie potrafią się ze sobą porozumieć
- język izoluje od siebie bohaterów, zamiast ich łączyć
- język ośmiesza, krytykuje postacie, któ¶e się nim posługują
- Edek jest postacią szczególną - bardzo niewiele mówi (bo nic do powiedzenia nie ma)
- język Edka (choć skromny) stanowi parodię socjolektu robotników
- język Stomila i Artura stanowi parodię socjolektu inteligencji
Zarówno fabuła, konstrukcja postaci, jak i język dramatu Sławomira Mrożka zmierzają w kierunku absurdu i wykorzystują groteskę jako podstawowy środek budowania świata w sztuce jaką jest "Tango"