Witold Gombrowicz: Ferdydurke - Walek - charakterystyka postaci
Celem artykułu jest charakterystyka postaci, jaką stanowi Walek w "Ferdydurke".
Test z "Ferdydurke"
Walek - charakterystyka wstępna
Wiek Walka:
„W wieku Miętusa, nie więcej niż osiemnaście"
Wygląd Walka:
„duży ni mały, nie brzydki i nie przystojny - włosy miał jasne, ale blondynem nie był. Uwijał się i obsługiwał boso, z serwetką przewieszoną przez lewe ramię, bez kołnierzyka, z koszulą zapiętą na spinkę, w zwykłym niedzielnym ubraniu parobków wiejskich."
Z rodziny ma tylko siostrę:
„Siostrę mam, proszę jaśnie pana."
Walek nie wie ile ma lat:
„Nie wiedział swoich lat!"
Jest typowym reprezentantem ludu, wieśniaków:
„parobek zaś parsknął zasromanym prześmiechem ludowym, jak to zwykle lud, gdy państwo się patrzom, i ręką zasłonił sobie usta."
Gęba Walka
Walek ma gębę naturalną:
„Gębę miał - ale gęba jego nie była w niczym pokrewna fatalnej gębie Miętusa, nie była to gęba wytworzona, lecz naturalna, ludowa, grubo ciosana i zwykła. Nie twarz, która gębą się stała, lecz gęba, która przenigdy nie zyskała godności twarzy"
Gęba Walka pozbawiona jest miny:
„Widziałeś jego gębę? Gęba bez miny, gęba zwykła!"
Walek jako lokajczyk
Walek pełni funkcję lokajczyka
„lokajczyk boso z serwetą"
Jest niezdarny:
„lokajczyk potknął się, omal nie wylewając herbaty na głowę cioci."
Od miesiąca jest lokajczykiem:
„- Dawno tu służysz?
- A będzie z miesiąc"
Józio wyciągnął od niego te informacje nim został lokajczykiem, był stajennym:
„Przedtem przy komach byłem, proszę jaśnie pana."
Charakterystyka Walka - relacje z Miętusem
Miętus odnajduje w nim ideał parobka:
„Parobek!"
Miętus brata się z Walkiem, biorąc od niego po gębie:
„Musiałem wziąć od niego po gębie, boś ty mu dał... Bez tego nie byłoby równości i nie mógłbym się pobratać"
Miętus brata się z Walkiem:
„Parobek kpił na potęgę chłopskim, ludowym prześmiechem i za pan brat klepał po ramieniu. Szli skrajem zagajnika. Miętus z parobkiem - nie, parobek z Miętusem u boku!"
„Miętus w zapamiętaniu sięgał wciąż do kieszeni i wtykał coś parobkowi, prawdopodobnie - złotówki, a parobek, w spoufaleniu, kuksa mu dawał."
„Parobek klepnął Miętusa po policzku o zachodzącym słońcu..."
Przyłapany na brataniu się z Miętusem ratuje się ucieczką:
„Lokajczyk dał nogę w las."
Charakterystyka Walka na podstawie relacji z Hurleckimi
Dużo wie o wuju Konstantym:
„ A pon dziedzic, jak było polowanie, na gajowego wlazł! Na gajowego wlazł! Gajowy Wicenty stali za niem z drugom dubeltówką, pon dziedzic do dzika strzelił, dzik do pana dziedzica skoczył, a pon dziedzic dubeltówkę rzucił i (...) że drzewa nijakiego blisko nie było, na Wicentego wlazł!"
Walek zna tajemnicę ciotki Hurleckiej:
„Pani dziedziczka krowy się boi."
Wujek Konstanty Hurlecki do spółki z Zygmuntem katują Walka:
„Pod pozorami kradzieży prał za strach, za zgrozę, rumieniec, za po...bratanie z Miętusem, za wszystko wycierpiane. - To moje! Moje! - powtarzał tłukąc nim o szuflady, kanty, ornamenty, gzymsiki."
Walek uderzył Konstantego w twarz:
„A ten, jak gdyby odzyskał hardość i śmiałość wobec państwa wskutek zbratania się z Miętusem, w nagłym spoufaleniu grzmotnął po mordzie Konstantego.
- Co się pchosz? - krzyknął ordynarnie."
Charakterystyka Walka na podstawie jego poglądów:
Rozumie wyzysk ekonomiczny wsi przez dwór:
„A dobrotliwa, bo ludzi dusi - to jakże, musi być dobrotliwa! We wsi głód, aże piszczy. Ludzi duszom."
„Hale, kużden na nich robi, pon dziedzic na pole wyńdzie, ino się patrzy, jak ludzie na niego harujom."
Ma swoją teorię na temat życia jaśniepaństwa:
„Takie som! Państwo nie robiom, cięgiem ino żrom i żrom, to ich rozpiro! źrom, chorujom, wylegujom się, po pokojach chodzom i gadajom cosik. Co tyż się nie nażrom! Matko Jezusowa! Ja tobym połowy nie zeżarł, choć ta zwykły cham jezdem. A to obiad, a to podwieczorek, a to cukierków, a to konfitury, a to jaja z cybulom na drugie śniadanie. Państwo bardzo som pazerne i łakome – do góry brzuchem leżom i choroby majom od tego."