Cechy jęz naturalnego
polisemią swoich wyrażeń, w swoim rozwoju podlega on powolnym, ale nieuchronnym zmianom, języki naturalne nie zostały świadomie stworzone przez ludzi
Dwoistość struktury języka:
język składa się z dwóch warstw, z elementów znaczących a także z elementów nie posiadających w sobie żadnego znaczenia jak dźwięki, czy litery, które jedynie reprezentują elementy znaczące w mowie czy piśmie.
Konwencjonalny charakter języka:
polega na tym, że jest on syst. znaków opartym na pewnego rodzaju umowie społ. (nienaturalny), jest on faktem społ. Jedn. z różnych społ. jęz. nie porozumieją się za pomocą jęz. nie znając konwencji panującej w drugim jęz. W języku występują też el. naturalne
Naturalne el. w języku
m-dzy kształtem fonicznym a treścią zachodzi zw przyczynowy. Można wyróżnić dwa rodzaje takich el: - w jednych kształt foniczny pozostaje w stosunku naśladownictwa do fragm rzeczywistości, do których się te elementy odnoszą (onomatop) - wymawiane w ten sposób, że ruchy artykulacyjne narządów mowy pozostają w zw z czynnościami fizjolog czł. W obu wypadkach punkt wyjścia jest naturalny, natomiast ostateczna forma takich el jest skonwencj.
Pochodzenie języków naturalnych
Problem pochodzenia języka ma dwa aspekty :
filogenetyczny,
czyli powstanie języka i jego kształtowanie się wraz z rozwojem ludzkości(znalazła odbicie w mitach i doktrynach religijnych, w pracach filozofów).
ontogenetyczny,
powstawanie języka u dzieci. Ontogenezą jęz. zajmuje się dziś ze psycholingwistyka.
Produktywność języka:
zdolność użytkownika języka do rozumienia i tworzenia nieskończonej ilości nowych zadań w sposób naturalny, bez świadomego stosowania reguł gramatycznych
Onomatopeiczna teoria mowy.
przyjmuje, że język powstał przez naśladowanie zjaw świata zewn za pomocą dźw mowy. Z czasem zw uległ zatarciu i przestał być odczuwalny, jednak jako rezultat takiej genezy, znak jęz w świadomości mówiących tworzy nierozerwalną całość z rzeczą przezeń określaną. Pierwszy zakładał to Heraklit z Efezu