Asertywność, nieasertywność, agresja

O asertywności trzeba mówić zawsze w kontekście dwóch alternatywnych postaw. Pierwsza z nich – nieasertywność objawia się w rezygnacji z własnego dobra na rzecz unikania konfrontacji. Mówiąc prościej to unikanie sporów, zderzenia racji polegające na nieustającym podporządkowaniu, potakiwaniu, spełnianiu próśb. Jej zupełnym przeciwieństwem jest postawa agresywna. Zachowania wynikające z niej wiążą się ze zranieniem, manipulowaniem, ignorowaniem innych w wyrażaniu siebie. Żeby właściwie umiejscowić asertywność w kontekście takich zachowań należy wyobrazić sobie, że zachowania nieasertywne i agresywne do dwa krańce jednego kontinuum, a gdzieś w środku, pomiędzy nimi znajduje się asertywność. Pojęcie to postrzegane dosyć różnorodnie. Dla jednych asertywność oznacza wiarę w siebie, ale jednocześnie szacunek dla uczuć i potrzeb innych; oznacza szukanie nowych dróg dla wyrażenia swojego „ja” odpowiednio odkrytej w sobie mocy i zaakceptowanej niedoskonałości¹. Dla innych asertywność to narzędzie, które sprawi, że twoje relacje z innymi staną się równorzędne². Jakby tego pojęcia nie definiować zawsze akcentuje się tu fakt, że z tych trzech zachować jest to zawsze najkorzystniejsze nie tylko dla jednostki i grupy rozwiązanie.

• agresywne zachowania

• nieasertywność

• Definicje asertywności

Alberti R., Emmons M.: Asertywność, Gdańsk 2003

Mansfield P.: Jak być asertywnym, Poznań 1995