Inny świat. Dimka - biografia w punktach
Postać z powieści Gustawa Herlinga-Grudzińskiego Inny świat - Dimka przedstawiona została przez autora w trakcie pobytu w Jercewie (patrz: Grudziński - biografia w punktach).
Dimka - biografia
Doskonałym uzupełnieniem biografii Dimki jest Charakterystyka Dimki.
1. Dimka - młodość
„Był młodziutkim popem w Wierchojańsku, gdy wybuchła rewolucja. Przez parę pierwszych lat pozostawiono go w spokoju",
2. Dimka – konwersja na komunizm
„narodził się jak gdyby po raz drugi w roku 1925"
„sam zrzucił sukienkę duchowną i został kancelistą".
„Około roku 1930 ożenił się i wyjechał na południe Rosji jako zwykły robotnik".
„Pracował ciężko, zbliżywszy się na swój sposób do komunizmu, i zapomniał prawie zupełnie o przeszłości".
3. Aresztowanie Dimki
„Dimka został aresztowany w roku 1936 za swoją zapomnianą zbrodnię »popowstwa« i należał do starej, wymierającej już gwardii »pionierów« kargopolskich".
„Wraz z nim aresztowano i zesłano do Środkowej Azji żonę i dwoje dzieci. Od pięciu lat nic nie wiedział, i co dziwniejsze - nie chciał wiedzieć o ich losie".
4. Dimka – ateizm i samookaleczenie
„Zapytany któregoś wieczoru, kiedy przestał definitywnie wierzyć w Boga, odpowiedział, że w roku 1937, gdy odrąbał sobie siekierą na »lesopowale« stopę, aby odejść do szpitala i uratować wiarę w swoją własną wolę, w siebie - w człowieka".
5. Dimka przewodnikiem Grudzińskiego po Jercewie
„Po przyjeździe do obozu przespałem dzień w opustoszałym baraku, a pod wieczór, gdy zaczęły mną trząść dreszcze i poczułem gorączkę, powlokłem się za radą starego popa Dimki do »łazarieta«. Dimka, który jako beznogi staruch był dyżurnym w baraku, doradził mi przyjaźnie, żebym nie ustępował lekarzowi, dopóki mnie nie skieruje do szpitala".
6. Dimka odesłany do Trupiarni
podczas głodówki Grudzińskiego „Prycza w rogu, na której wieczorami wysiadywał w milczeniu Dimka, postukując drewnianą łyżką w protezę, była teraz pusta - naszego "dniewalnego" odesłano niedawno do »trupiarni«".
„Zmizerniał od czasu swojej "aktirowki", ale siwiejąca, przystrzyżona pięknie w klin broda nadawała jego nieruchomej twarzy wyraz rezygnacji i spokoju”.
7. Dimka - dalsze losy
„19 stycznia 1942 roku wieczorem podoficer Trzeciego Oddziału z kartką w ręku przypomniał sobie nareszcie o moim istnieniu. Nazajutrz rano żegnało mnie obok wartowni tylko dwoje przyjaciół - Dimka i pani Olga - gdyż z moimi polskimi towarzyszami pożegnałem się wcześniej".
„Dimka zwlókł się z barłogu, przyodział czystą koszulę (w której koniecznie chciał być pochowany) i powłócząc drewnianą protezą, prowadził mnie pod rękę na wartownię".
„Synok - powtarzał trzęsącymi się wargami - synok, sczastliwoj żyzni. Nam uże gibiel, my uże bywszyje ludi, no ty jeszcze mołodoj, synok, tiebie swoboda »połagajetsia«".
Czego uczy jego biografia Dimki?
Do więzienia trafiało się nawet za odległą przeszłość.
Jedyną formą ocalenia człowieczeństwa jest w łagrze samookaleczenie.
W łagrze możliwe jest zachowanie człowieczeństwa, ale płaci się najwyższą cenę.