Narracja w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza
Kreacja narracji w "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza polega na tym, że w tej romantycznej epopei występuje 2 narratorów. Przejścia między jednym typem narracji, a drugim są bardzo subtelne i nieomal niezauważalne:
Narrator wszechwiedzący w Panu Tadeuszu
- tan narrator to obiektywny sprawozdawca wydarzeń
- narrator - twórca opisów przyrody
- narrator zna wszystkie myśli bohaterów
Narrator wyrażający wiedzę, opinie i przekonania ogółu w Panu Tadeuszu
- narrator przyznaje się do niewiedzy
- narrator unika odpowiedzialności za podawane informacje
- narrator nie wyciąga wniosków z gromadzonych informacji
- narrator snuje różne domysły
Funkcja podwójnej narracji w "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza
Drugi narrator pomaga zachować czytelnika w niewiedzy, zataić pewne informacje, które później zostaną odkryte (kim jest Robak?), pozwala pośrednio charakteryzować postacie (pozornie pytając o motywy ich postępowania).
Drugi narrator pozwala Adamowi Mickiewiczowi (nie tylko zresztą w "Panu Tadeuszu") na swobodne operowanie szczegółami narracji:
- powrót Tadeusza z wyprawy napoleońskiej z prawą ręką na temblaku, a potem częstowanie gości i polonez z Zosią,
- wiek Zosi narrator twierdzi, że 13 lat, ale z fabuły wynika, że 17 (wywózki Polaków, więc i jej rodziców, na Sybir to 1795 r.