stylistyka językoznawcza

Dziedzina należąca do szeroko rozumianej pragmatyki językoznawczej. Stylistyka bardzo dużo zawdzięcza szkole praskiej. W przeciwieństwie do syntaktyki językoznawczej, która - zdaniem prażan bada funkcje znaków językowych w abstrakcyjnym systemie, stylistyka stara się uchwycić system zasad, którymi się kieruje nadawca w czasie tworzenia tekstu. Sam tekst też jest strukturą. Ta sama treść może jednak otrzymać różną strukturę tekstową. Styl więc według szkoły praskiej to jakość strukturalna tekstu wynikła z celowego doboru przez nadawcę jednostek języka. W ramach tak pojmowanej stylistyki wiele miejsca zajmowały rozważania na temat stylu literackiego, a więc tych tekstów, w których na plan pierwszy wysuwa się funkcja poetycka. Tekst literacki koncentruje się nie na tym o czym informuje, ale na tym, w jaki sposób to czyni. Głównymi przedstawicielami tego nurtu byli J. Mukarowski i R. Jakobson.