Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka z cytatami
Fiodor Dostojewski: Zbrodnia i kara.
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka
Marmieładow był drugim mężem Katarzyny Iwanowny
„był starym przyjacielem jej pierwszego męża"
Katarzyna Iwanowna o swoich relacjach z drugim mężem Marmieładowem:
„byłam dla niego zbyt surowa",
„Tylko surowością można go było jeszcze jako tako od picia powstrzymać"
Dobry człowiek:
„był jednak człowiekiem dobrym i szlachetnym, kochającym i dbającym o rodzinę"
Alkoholik, ale dobry ojciec:
„pijaniusieńki wracał do domu, ale o dzieciach pamiętał"
Alkoholik:
„lubił sobie wypić"
Marmieładow - charakterystyka zewnętrzna:
„Był to człek po pięćdziesiątce, średniego wzrostu i krępej budowy, szpakowaty, o wydatnej łysinie, twarzy opuchłej od nieustannego pijaństwa, żółto-zielonkawej cerze, obrzękłych zwężonych w szparki powiekach, łypiący błyszczącymi maleńkimi, bystrymi oczkami. Było jednak w tych oczach coś zdumiewającego; rozświetlało je coś, co urzekało – może mądrością, może roztropnością, a równocześnie migotało w nich szaleństwo”
„Nie miał ani brody, ani bokobrodów, zgodnie z wymogiem wobec urzędników na służbie, ale jego twarz była pokryta brunatną szczeciną, gdyż dawno się już nie golił”
- był brudny, zaniedbany:
„Na jego ubraniu, a nawet we włosach, widoczne były przyczepione gdzieniegdzie źdźbła wyschłej trawy. Najwyraźniej od pięciu dnie się rozbierał i nie mył. Umorusane miał zwłaszcza ręce – nabrzmiałe zaczerwienione, z brudem za paznokciami.”
- jego wygląd wskazywał, że był urzędnikiem:
„Gdy popatrzył na owego, siedzącego nieco na uboczu jegomościa, którego wygląd wskazywał, że jest on byłym urzędnikiem.”
Ubiór:
„Odziany był w stary, zupełnie już znoszony frak, prawie bez guzików.”
Spod nankinowej kamizelki wyzierał gors wymiętoszony, wybrudzony, z wyraźnymi zaciekami.”
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka wewnętrzna
Usposobienie:
„Nawet w jego sposobie bycia uderzała służbista solidność.”
„Narzucił swoje towarzystwo z taką zachłannością, jakby z nikim co najmniej od miesiąca nie rozmawiał. "
- był narzucający się, naprzykrzał się.
Cechy charakteru
Nieszczęśliwy
,,Owszem im więcej piję, tym więcej odczuwam. Właśnie dlatego piję,
że w trunku tym szukam współczucia i serca. Nie wesela szukam, lecz
jedynie boleści .. Piję, albowiem pragnę dotkliwiej cierpieć "
Poszukuje współczucia, ciepła. Cierpi. Nie widzi przyjemności w piciu alkoholu, mimo iż to robi.
Ma słabość do alkoholu
„im bardziej się upijam, tym bardziej wzmaga się we mnie poczuci winy. Dlatego też piję na umór, a picie moje przyprawia mnie o boleść i udrękę”.
Zwierza się Raskolnikowi z upadku, poniżenia.
Uległy
„ciąga mnie ona za włosy. (…) kiedy targa mnie za kudły, to nie z innej przyczyny, jak tylko z żałości serdecznej.”
„Lepiej niech już mnie bije. Niech bije, przynajmniej sobie ulży…”
Pozwala żonie siebie bić i poniżać. Uważa, że należy mu się taka kara.
Wyciąga pieniądze od swojej córki
Bezczelny, nie walczy z nałogiem
,, A dzisiaj byłem u Soni, poprosiłem o gotóweczkę na poprawiny (..)
Ta oto butelka została nabyta za jej pieniądze."
Wyłudza pieniądze od córki na alkohol. Nie chce zerwać z nałogiem. Chwali się, jaką ma miłosierną córkę.
Kradnie, by zdobyć środki na zakup alkoholu
„Chytrym fortelem, niczym jakiś nocny rabuś, wykradłem Katarzynie Iwanownie klucz do kufra, capnąłem co jeszcze z przywiedzionej przeze mnie pensji został.
Jest bezwzględny. Jeśli potrzebuje pieniędzy na alkohol, zdobędzie je wszelkimi możliwymi środkami.
Nie jest dumny ze swojego życia
„A czyż sądzi pan, że serce nie ściska mi się z bólu, że tak wałęsam się po próżnicy?”
Nie chce tak żyć. Chciałby być pracowity, mieć posadę.
Nie boi się opinii innych:
„Moja pierworodna córka po raz pierwszy z żółtą książeczką wyszła [była prostytutką](…) Albowiem córka moja dzięki tej książeczce zarabia na życie, proszę szanownego pana…(…) więc nie obrażam się, lecz przyjmuję to z pokorą. Tak! Tak!
Przyjmuje z pokorą to, kim jest jego córka i jak zarabia pieniądze. Nie wstydzi się do tego przyznać przed obcym.
Rozpustnik
,, Ten szynk, twarz nosząca ślady rozpusty"
Marmieładow - charakterystyka na podstawie stosunku do siebie
O swoim ubóstwie i pijaństwie w rozmowie z Raskolnikowem:
„Ubóstwo to nie hańba, zapewniam pana. Wiem również, że pijaństwo nie jest powodem do chwały. Jednakże nędza, szanowny panie, nędza – to już występek. W ubóstwie człowiek jeszcze zachowuje wrodzoną szlachetność uczuć, w nędzy już nikt i nigdy. Nędza sprawia, że nie tylko kijem cię przeganiają, ale wiechciem wymiatają z ludzkiej społeczności, (…) znalazłszy się w nędzy, sam gotów jestem popełnić największe bezeceństwo. I stąd pijaństwo!”
Usprawiedliwia swoją słabość do alkoholu tym, że żyje w nędzy i jest poniewierany przez otaczających go ludzi.
Dowód upadku. To utrata drogowskazu w życiu, krzyk rozpaczy, wstydu i cierpienia.
Nie ma szacunku do siebie
,, Za co mnie żałować, powiadasz ? Racja ! Mnie żałować nie ma za co !
Ukrzyżować mnie trzeba, do krzyża przybić, a nie żałować "
Twierdzi że za swoje czyny nikt go nie powinien żałować ani mu współczuć.
„Jestem urodzone bydlę”
- samokrytyczny:
,, lecz taki już jest rys mojego charakteru: jestem urodzone bydlę!"
Był świadomy swych wad – nie miał szacunku do siebie i poczucia własnej wartości.
Przypisuje sobie winę za zejście Soni na złą drogę i utratę godności:
„Soniu! Córko! Daruj!”
Krzyczy umierając, gdy widzi swoją córkę – prostytutkę. Uważa, że to jego wina, że córka tak upadła.
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka na podstawie stosunku do swojego zawodu
jest urzędnikiem - radcą tytularnym:
,, (..) i na ten jeden guzik urzędnik się zapinał.", (gdy przedstawia się Raskolnikowi)
„Marmieładow – takie noszę nazwisko; radca tytularny. Pan raczy być również na służbie państwowej?”
Szczyci się swoim zawodem, dostrzega, jakiej ważnej rangi jest jego stanowisko.
kilkukrotnie tracił pracę
,, a tymczasem stracił posadę .. takoż nie z własnej winy, tylko w skutek
przesunięć personelu (..) Tutaj dostałem posadę.. Dostałem i znów straciłem.
Rozumie pan ? Tutaj już straciłem z własnej winy, albowiem opętało mnie to.."
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystykana podstawie relacji z innymi ludźmi
Dumny ze swojej żony
„Małżonka moja jest wychowanką gubernialnego instytutu dla dobrze urodzonych panien i na balu abiturientek tańczyła z szarfą przed gubernatorem i innymi osobistościami, za co złoty medal i pochwałę na piśmie dostała.
Jest dumny, że ma taką żonę. Chwali się jej osiągnięciami.
Kocha bardzo swoją rodzinę
,, (..) a zarazem ta chorobliwa miłość do żony i rodziny"
Mimo że nie radzi sobie z nałogiem i jest rozpustny, ciągle kocha swoją rodzinę i zdaje sobie sprawę, że ją niszczy.
Mówi o żonie z szacunkiem
„(…)ale ona jest damą. (…) Jest niewiastą i serca wielkiego, i uczuć podniosłych, którymi jest ono wypełnione.
Czuje respekt przed żoną. Wynika on ze strachu przed nią.
- do nieznajomego (Raskolnikowa):
„Chociaż wygląd pana nie jest szczególny, moja znajomość ludzi pozwala mi dostrzec w panu człowieka wykształconego i do trunków nieprzywykłego. Sam zawsze odnosiłem się z szacunkiem do wykształcenia, zwłaszcza w połączeniu ze szczerymi odruchami serca.”
Ocenia napotkane osoby po wyglądzie - określa, czy są dobrymi towarzyszami do picia alkoholu. Jak sam podkreśla, bardzo ceni wykształcenie.
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka. Stosunek Marmieładowa do Boga
Postrzega Boga jako sprawiedliwego sędziego
„I powie: „Wieprze jesteście. Spod znaku bestii i jej pieczęci.”
Wie, że także Bóg nie pochwala jego pijaństwa.
„On im odpowie: „Dlatego ich dopuszczam (…), bo żaden z nich nie uważał, że godzien jest tego…””
Sądzi, że pomimo tego, iż jest wielki grzesznikiem i nadal błądzi, dla niego także Bóg okaże łaskę.
Siemon Zacharowicz Marmieładow - charakterystyka. Rola Marmieładowa w fabule
Marmieładow jako grzesznik, męczennik, który ma doczekać swej kary
„A więc sędzio, ukrzyżuj, a ukrzyżowawszy, zdobądź się na żal i pożałuj tego.”
Marmieładow jest wielkim grzesznikiem, lecz mimo to liczy na wzgląd Boga. Ma być przykładem, który mówi, że nawet ci źli, nędzni mogą liczyć na litość po śmierci.
Dusza nieżywego Marmieładowa ukazuje się córce
„- Dzisiaj go widziałam – wyszeptała niezdecydowanie.
- Kogo?
- Ojca. Przechadzałam się, nieopodal, na ulicy tuż przy rogu, około dziesiątej było, a on przede mną chodził. Na pewno to był on.”
Ukazuje się Soni, tuż przed ważnym wydarzeniem (Raskolnikow ma wyznać Soni, że jest mordercą). Jest poniekąd opiekunem z zaświatów. Jest to dowod na to, że po śmierci nie został potępiony.
Jest postacią epizodyczną, nie odgrywa większej roli w fabule, choć zaznaczyć należy, że to z jego winy Sonia zostaje prostytutką i to on w barzo opowiada o swojej córce Raskolnikowowi. Sam ginie w tragicznych okolicznościach.