Ewelina Janocka - "Lalka" B. Prus. Janocka - charakterystyka z cytatami
Panna Janocka to lalka - typowa młoda, pusta arystokratka, która powiela schemat wypracowany przez arystokrację. Jest siostrą Felicji Janockiej, narzeczoną, później żoną barona Dalskiego, który jest podobnie jak Stanisław Wokulski w Izabeli Łęckiej zakochany w niej bez pamięci. Wychodzi za Dalskiego dla pieniędzy i wikła się w romans z Kazimierzem Starskim, co staje się powodem skandalu obyczajowego, na który skłąda się pojedynek między mężem a jej kochankiem oraz rozwód.
Według zaślepionego miłością barona nie lubi Kazimierza Starskiego
„antypatia mojej narzeczonej. Tak działa jej na nerwy, że biedaczka traci humor w jego towarzystwie. I nie dziwię się, bo to są wprost przeciwne natury: ona poważna - on letkiewicz, ona uczuciowa, nawet sentymentalna - on cynik.” Baron Dalski prezentuje sylwetkę kobiety Stanisławowi Wokulskiemu.
Smutna
„ani na chwilę nie straciła wyrazu smutku i obawy.” Narrator opisuje pannę Janocką w powozie.
Chimeryczna aktorka i manipulantka
„Spostrzegła to, odpowiedziała mu pogardliwym wejrzeniem i nagle z bezbrzeżnego smutku przeszła do dziecinnej wesołości. Sama podała rękę baronowi do nowego pocałunku, a nawet niechcący potrąciła go nóżką. Jej wielbiciel był tak wzruszony, że pobladł i posiniały mu usta.” Reakcja Eweliny Janockiej na spojrzenie Stanisława Wokulskiego.
Pusta lalka, budzi niechęć w prezesowej Zasławskiej
„Tak, to jest dziwna dziewczyna - mówiła prezesowa - i powiem ci, że zaczynam tracić dla niej serce.” Prezesowa Zasławska do Stanisława Wokulskiego, gdy rozmawia o małżeństwie Eweliny Janockiej z Baronem Dalskim.
Wychodzi za barona dla pieniędzy, a kocha Kazimierza Starskiego
„Czasem zdaje mi się, że wolałabym w grobie leżeć... - szepnęła panna Ewelina.
- Odwagi... odwagi... - odpowiedział jej tym samym tonem Starski. ” Scena podsłuchana przez Stanisława Wokulskiego w drodze na folwark po rozmowie o roli pieniądza w życiu człowieka.
Udaje, że kocha barona, jednocześnie twierdzi, że kieruje się litością
„Każda z nas szuka w życiu miłości, kto mi zaś zaręczy, że spotkam drugą, podobną do tej?... Są ludzie młodsi od niego, przystojniejsi, może nawet zdolniejsi; żaden z nich jednak nie powiedział mi z tak serdecznym zapałem, że ostatnie szczęście jego życia jest w moim ręku. Czy można się temu oprzeć, choćby nawet zezwolenie z naszej strony wymagało pewnej ofiary, niech pan sam powie?” Rozmowa Eweliny Janockiej ze Stanisławem Wokulskim.
Pani Ewelina uważa, że ma słaby charakter
„ja dotychczas nigdy nie spotykałam ludzi z wielkim charakterem, a sama mam bardzo słaby” Rozmowa Eweliny Janockiej ze Stanisławem Wokulskim.
Jest obłudna wobec barona Dalskiego
„panna oszukująca narzeczonego jest zupełnie nowym zjawiskiem...” Stanisław Wokulski w myślach o Ewelinie Janockiej.
Wychodzi za barona z litości
„Panna Ewelina przez litość wychodzi za barona i zapewne przez litość romansuje ze Starskim...” Stanisław Wokulski w myślach z ironią o Ewelinie Janockiej.
Arystykratyczna lalka
„w Ewelinie nie zbudził się jeszcze ani rozum, ani serce; wszystko w niej śpi... A tymczasem baron widzi w niej bóstwo i durzy się, biedak, że ona go kocha! ” Rozmowa Prezesowej Zasławskieje ze Stanisławie Wokulskim.
„Czy ja mu raz dawałam do zrozumienia, że Ewelina dziś jest tylko zepsute dziecko i lalka? Może kiedyś coś z niej wyrośnie, ale w tej chwili!... akurat Starski dla niej dobry. ” Rozmowa Prezesowej Zasławskiej ze Stanisławem Wokulskim.
Pani Ewelina to produkt arystokracji
„pani Ewelina nie spadli z księżyca, tylko wyhodowali się w pewnej sferze, epoce i wśród pewnych pojęć. Oni są jak wysypka, która sama przez się nie stanowi choroby, ale jest objawem zakażenia społecznych soków. Co się tu mścić nad nimi, po co ich tępić…" Stanisław Wokulski w myślach o Ewelinie Janockiej.
Zdradza męża barona Dalskiego z Kazimierzem Starskim
„Wzięli się z panią baronową pod ręce, patrzyli na nasz kamień, ale więcej gadali ze sobą i chichotali.” Węgiełek do Stanisława Wokulskiego.
„Widziałem, jaśnie panie, poszła w krzaki z panem Starskim. Już mu zabrakło pieniędzy na kupowanie dziewcząt, to teraz chwyta się mężatek...” Węgiełek do barona Dalskiego, gdy szukał żony.
Baron Dalski rozwodzi się z panną Eweliną
„baron stanowczo rozwodzi się ze swoją ubóstwianą małżonką (słyszałeś pan ?...).” Julian Ochocki do Stanisława Wokulskiego.
„żonie kazał natychmiast wyjechać do familii i jestem pewny, że jej nie przyjmie...” Julian Ochocki do Stanisława Wokulskiego.
Źródło: