Co wydarzyło się wcześniej
Eteokles i Polinejkes, dwaj bracia Antygony, giną w bratobójczej walce o władzę w Tebach. Nowym władcą zostaje Kreon. Wydaje on edykt: Eteokles będzie pochowany z honorami, natomiast Polinejkes – jako zdrajca – ma pozostać niepogrzebany. Antygona wyjawia siostrze swoją decyzję.
Fragment
ANTYGONA:
O ukochana siostro ma, Ismeno!
Czy ty nie widzisz, że z klęsk Edypowych
Żadnej za życia los nam nie oszczędza?
Bo nie ma cierpień i nie ma ohydy,
Nie ma niesławy i hańby, które by
Nas spośród nieszczęść pasma nie dotknęły.
Cóż bo za rozkaz znów obwieścił miastu
Ten, który teraz władzę w ręku dzierży?
Czyś zasłyszała? Czy uszło twej wiedzy,
Że znów wrogowie godzą w naszych miłych?ISMENA:
O Antygono, żadna wieść nie doszła
Do mnie, ni słodka, ni goryczy pełna,
Od dnia, gdy braci straciliśmy obu,
W bratnim zabitych razem pojedynku.
Odkąd tej nocy odeszły Argiwów
Hufce, niczego więcej nie zaznałam
Ni ku pociesze, ni ku większej trosce.ANTYGONA:
Lecz mnie wieść doszła, i dlatego z domu
Cię wywołałam, by rzecz ci powierzyć.
(…)
O tak! Czyż nie wiesz, że z poległych braci
Kreon jednemu wręcz odmówił grobu?
Że Eteokla, jak czynić przystoi,
Pogrzebał w ziemi wśród umarłych rzeszy,
A zaś obwieścił, aby Polinika
Nieszczęsne zwłoki bez czci pozostały,
By nikt ich płakać, nikt grześć się nie ważył;
Mają więc leżeć bez łez i bez grobu,
Na pastwę ptakom żarłocznym i strawę.
Dlaczego ważny?
Tutaj rodzi się główny konflikt tragedii. Antygona decyduje się na złamanie zakazu Kreona i kieruje się prawem boskim, wyższym niż rozkaz władcy. Ismena odmawia jej pomocy, wyrażając lęk i uległość. To scena, w której Antygona świadomie wybiera los prowadzący ku śmierci – pokazuje jej heroizm i tragizm.