Język polski: matura, egzamin, sprawdzian, wiedza i umiejętności
Kleant
-
Kleant- charakterystyka bohatera
Kleant ze „Skąpca” Moliera — opracowanie postaci. Tożsamość, czyny i relacje bohatera. Najsłynniejszy skąpiec w literaturze, ojciec Kleanta i Elizy, właściciel szkatułki.
Kleant — tożsamość
Kleant to syn Harpagona, zakochany w Mariannie; młody, szlachetny, ale skonfliktowany z ojcem o pieniądze i uczucie.
Kleant — czyny
- Wyznaje Elizie miłość do Marianny; ukrywa uczucie przed ojcem.
- Próbuje pożyczyć pieniądze przez Simona (z pomocą Strzałki); odkrywa, że lichwiarzem jest Harpagon.
- Wchodzi w ostrą kłótnię z ojcem o finanse i „rozrzutność”.
- W czasie wizyty Marianny jest wobec niej uprzejmy; ofiarowuje jej pierścień „od Harpagona”.
- Próbuje negocjować z ojcem w sprawie Marianny (bezskutecznie).
- Przejmuje od Strzałki skradzioną szkatułkę, proponuje jej zwrot w zamian za zgodę na ślub z Marianną.
Kleant — relacje
- Harpagon — ojciec, rywal o rękę Marianny; konflikt o pieniądze i wolność wyboru. :contentReference[oaicite:26]{index=26}
- Marianna — ukochana; stara się ją poślubić mimo planów ojca. :contentReference[oaicite:27]{index=27}
- Eliza — siostra i powiernica. :contentReference[oaicite:28]{index=28}
- Strzałka — służący, pomaga w sprawie pożyczki i szkatułki. :contentReference[oaicite:29]{index=29}
- Simon — faktor pożyczkowy; pośredniczy między Kleantem a „tajemniczym” wierzycielem. :contentReference[oaicite:30]{index=30}
Źródła: język-polski.pl, wolnelektury.pl
-
Skąpiec – rozwiązanie akcji: koniec śledztwa, odnalezienie szkatułki, zgody na małżeństwa Kleanta z Marianną oraz Walerego z Elizą
„Skąpiec” – rozwiązanie akcji: koniec śledztwa, odnalezienie szkatułki, zgody na małżeństwa Kleanta z Marianną oraz Walerego z Elizą. Kontekst, fragment (100–500 słów) i wyjaśnienie „dlaczego to ważne”.
Kontekst. Co wydarzyło się wcześniej?
Po kradzieży szkatułki Harpagon wzywa Komisarza i oskarża Walerego. W trakcie przesłuchań wychodzi na jaw, że Walery i Marianna są dziećmi Anzelma (dona Tomasza d’Alburci). Teraz rozstrzygają się sprawy ślubów i szkatułki.
Fragment utworu — finał i domknięcie wątków (AKT V)
KLEANT: „Nie potrzeba już dalszych sporów. Ja sam uczynię, aby wszystko poszło jak najlepiej. Oto szkatułka, ojcze; jest w moich rękach. Oddam ją całą i nietkniętą, jeżeli zechcesz zgodzić się na to, o co proszę: na me małżeństwo z Marianną.”
HARPAGON: „Szkatułka! moja szkatułka! […] Czy nie ubyło z niej ani szeląga?”
KLEANT: „Wszystko w niej w porządku.”
ANZELM: „Skoro tak, ja, który odzyskałem dzieci, chcę być ojcem szczęścia wszystkich: zgadzam się na małżeństwo Walerego z Elizą oraz Kleanta z Marianną i biorę na siebie wszelkie koszty.”
WALERY: „Panie, proszę o rękę Elizy.” — ELIZA: „Z wdzięcznością i posłuszeństwem przyjmuję wolę ojca.”
HARPAGON: „Zgoda na wszystko, byleby szkatułka była moja. Panie Komisarzu, nie trzeba już śledztwa; możecie odejść.”
ANZELM: „Niech dzisiejszy dzień będzie świętem pojednania.”
HARPAGON (do Kleanta): „Chodźmy obejrzeć szkatułkę.” — KLEANT (na stronie): „A my — nasze szczęście.”
Źródło cytatu: „Skąpiec”, tłum. T. Boy-Żeleński, Wolne Lektury.
Dlaczego to ważne?
Fragment domyka wszystkie osie konfliktu: kończy śledztwo (Komisarz zbędny), rozwiązuje wątek szkatułki (zwrot w zamian za zgodę), sankcjonuje dwa małżeństwa (Kleant–Marianna, Walery–Eliza) oraz podkreśla kontrast wartości: rodzinna radość i hojność Anzelma kontra niewzruszona chciwość Harpagona, który zgadza się na wszystko „byle szkatułka była jego”. To wzorcowy finał komedii intrygi.