Teoria trzech stylów
Teoria ta dokonuje hierarchizacji stylów retorycznych. Hierarchia składa się z trzech, nierównowartościowych stylów retorycznych: stylu wysokiego, stylu średniego i stylu niskiego (prostego).
styl wysoki
Inne nazwy, z którymi możesz się spotkać to:
- gravis
- ampulus
- sublimus
- wzniosły
Starożytni jego stosowanie ograniczali do:
- gatunków wysokich
- tragedii
- eposów
- ważnych mów
- wysoko urodzonych postaci
- doniosłych tematów, podejmujących problematykę: losu ludzkiego, fatum, wyroków boskich
Cechy tego stylu:
- bardzo ozdobny
- figury retoryczne
- tropy
Warto jeszcze nadmienić, że jest on charakterystyczny dla azjanizmu.
styl średni
Inne nazwy, które pojawiają się w literaturze to:
- medicoris
- moderatus
- medius
- modicus
- floridus
Stanowi on złoty środek między stylem wysoki i niskim i odznacza się następującymi cechami:
- umiarkowanie ozdobny
- estetyka przyjemna do słuchaczy
W dziełach starożytnych znajdował zastosowanie w gatunkach takich jak:
- mowy doradcze
- mowy okolicznościowe
- poemat opisowy
- elegia
- moralizujące dialogi
styl niski (prosty)
spotykane nazwy to:
- humilis
- tenuis
- subtilis
- attenauatus
Bywał stosowany w następujących gatunkach:
- sielanki
- komedie
- satyry
- dowodzenie
- pouczenie
Służył do opisania życia prostych ludzi i zwyczajnych tematów.
Jego cechy to:
- jasny
- skromny
- pozbawiony tropów
- związany z attycyzmem